مجازی‌سازی به ایجاد منبعی مجازی از قبیل سرور، دسکتاپ، سیستم عامل، فایل، محل ذخیره‌سازی یا شبکه اشاره دارد. هدف اصلی مجازی‌سازی مدیریت بار کاری از طریق تغییر شکل رایانش سنتی است تا این رایانش‌ها مقیاس‌پذیرتر شوند. مجازی‌سازی چندین دهه است که بخشی از حوزه فناوری اطلاعات بوده، و امروزه نیز در لایه‌های مختلف سیستم‌ها و به شکل مجازی‌سازی سطح سیستم، سطح سخت‌افزار و سطح سرور استفاده می‌شود.
متداول‌ترین شکل مجازی‌سازی در سطح سیستم عامل است. در این نوع مجازی‌سازی، می‌توان چند سیستم عامل را بر روی یک سخت‌افزار اجرا کرد. فناوری مجازی‌سازی شامل جداسازی سخت‌افزار فیزیکی از نرم‌افزار با استفاده از تقلید از نرم‌افزار در سخت‌افزار است. زمانی که سیستم عامل دیگری با استفاده از مجازی‌سازی بر روی سیستم عامل اولیه اجرا می‌شود، دارای یک ماشین مجازی خواهیم بود.
ماشین مجازی تنها یک فایل داده بر روی رایانه فیزیکی است که می‌تواند مانند هر فایل داده معمولی به رایانه دیگری منتقل یا کپی شود. رایانه‌ها در محیط مجازی از دو نوع ساختار فایل استفاده می‌کنند: یکی برای تعریف سخت‌افزار و دیگری برای تعریف هارد درایو. نرم‌افزار مجازی‌سازی یا hypervisor دارای فناوری کش کردن است و می‌تواند برای کش کردن تغییرات بر روی سخت‌افزار مجازی یا برای نوشتن بر روی هارد دیسک مجازی استفاده شود. این فناوری شما را قادر به نادیده گرفتن تغییرات انجام شده بر روی سیستم عامل، و بوت کردن از وضعیتی مشخص می‌سازد.
هر لایه مجازی‌سازی دارای مزایا و پیچیدگی‌های خاص خودش است. این فناوری مزایای متعددی از جمله توسعه بدون هزینه، استفاده کامل از منابع، صرفه‌جویی در هزینه‌های عملیاتی و صرفه‌جویی در توان دارد. با این حال استفاده از فناوری مجازی‌سازی به برنامه‌ریزی دقیق و متخصصین فنی ماهری نیاز دارد. در حال حاضر، شرکت‌های مختلفی در حوزه نرم‌افزار، انرژی، هوافضا و مهندسی از مجازی‌سازی استفاده می‌کنند. این فناوری در صنایع آموزش، ساخت و ساز و حوزه‌های قانونی نیز کاربردهایی دارد. اگر با مجازی‌سازی آشنا باشید، شرکت‌ها به هنگام استخدام سرپرست سیستم یا معمار آن، توجه ویژه‌ای به رزومه شما خواهند داشت.
