ازجمله حقوق شناخته‌شده در متن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حق داشتن شغل است و هر کس شغلی را که به آن مایل است، می‌تواند انتخاب نماید.
امور مربوط به اشتغال، تنظیم قراردادهای استخدامی ، بیمه تامین اجتماعی ، حوادث ناشی از کار و…همگی مرتبط با حقوق کار است.
قانون کار ایران که به عنوان مهمترین قانون در ارتباط با نحوه فعالیت کارگران و کارفرمایان در سال 1369 تدوین شده در مواد متعدد به وظایف، حقوق و تکالیف کارگران و کارفرمایان در قبال یکدیگر توجه کرده و سعی بر این داشته تا حدی که امکان پذیر است تعادلی بین این عناصر برقرار کند.
بی شک هدف قانونگذاران از وضع قوانین و مقررات، تعیین الگوهای مناسب برای رسیدن به نظم اجتماعی مطلوب است. تحقق این مهم در مرحله نخست در گرو آشنایی از قوانین و مقررات مزبور خواهد بود.
در رابطه کاری، فردی به استخدام درمی‌آید و حقوق و مزایایی دریافت می‌کند، در عوض، وظایفی بر دوشش قرار می‌گیرد، طرف مقابل او نیز حقوق و تکالیفی را متقابلاً خواهد داشت. این رابطه کاری و استخدامی ممکن است مسائلی را در پی داشته باشد و اختلافاتی بین طرفین پدید آید.
جزئیاتی که در این رابطه وجود دارد و تخصصی بودن ادعای مطروحه در زمینه کاری و استخدامی مقتضی آن است که اقدام شایسته و صحیحی دراین‌باره صورت گیرد تا کارگر یا کارفرما، به حقوق تضییع شده خود برسند.
